5 Kasım 2011 Cumartesi

Eski bir şiir

Biz bağırdık karanlığa,
iz düştü aylardan geceye
Yalnız iz,
enler geldi bilinmez uzaklardan,
gözlerimde hüzün,
döktü yaşlarım tane tane toz toprak yollara
gelecek kopardı beni benden
düşledim seni...
kulağıma yapıştı nefesleri o bitmek bilmez gecelerin
Ağladım...

 Sardım sarmaladım seni çepeçevre
sessizlik minnetlere boğuldu,
dökülüyorum tellerden, nefeslerden
Sıyrıldım bütün dallardan
savrulurken rüzgarlarında sonbaharın
Bıraktın mı ki seni bana
kendi kendine sordun mu yalnızlığı hiç
Sensiz işaretler uçuştu yüreğimde!
Gördüm.


26.02.2002- Zazi- Dünyada bir yer

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder